artık hiçbir şeye yüzüm yok ne buraya yazmaya ne de twit atmaya
sürekli yanlış bir şeyler yapıyormuşum gibi hissediyorum
ne yaparsam yapayım annemleri memnun edemeyeceğim
ben mutlu olunca başkalarını mutsuz ediyorum
kendi kişiliğimi unuttum, hani çok klişe bir laf vardır ya uzun zaman maske takınca altındaki kişiyi unutursun diye işte öyle bir his, o kadar uzun zamandır kendi düşüncelerimi, isteklerimi bastırdım ve olmadığım biri gibiydim ki artık kim olduğumu hatırlamıyorum.
Hep mi böyleydim yoksa daha mı yeni ayrımına varıyorum bazı şeylerin?
Ne zamandan beri olmazlarım olur olmaya başladı, yoksa olmazlarım her zaman olurdu ama ben mi farkında değildim?
Neden her şey eksik hissettiriyor?
ya da
ne zaman tam hissedeceğim?
bu blogda yaklaşık 5 senedir yazıyorum ve giderek yazılarım daha da depresif oluyor. Asla toparlayamıyorum kendimi ve buna kendim sebep oluyorum biliyorum. Kendime çok kızıyorum, hem de çok.
Keşke 2015'e dönsem ve her şeye yeni baştan başlasam.
Belki yaş alıyorsunuzdur sadece.. :/
YanıtlaSildaha yirmilerimin başındayım aslında :')) yorumunuz için çok teşekkür ederim!
SilO zaman iflah olmaz bir melankoliksiniz 😊
SilYaşadığın durumu tam olarak anlamam mümkün değil ancak, anladığım kadarıyla birçok kişilik içindesin ve kişilik bunalımı yaşıyorsun.
YanıtlaSilAileni veya etrafındakileri mutlu etmeye odaklanmaktan kendi mutluluğunu önemsemez hale gelmişsin. Kendi olmak istediğin şeyi seçmeli gerekirse bunun sonucunda aileni karşına almalısın, hatta tek başına başka bir şehre veya ülkeye bile taşınabilirsin. Biliyorum söylemesi çok kolay ve yapması bir o kadar zor ancak başarmanın yarısı başlamaktır. Eğer bunları yapamam diyorsan bile herkesin seveceği bir kişilik edin ve bunu benimse, o olduğuna inan ve yeni hobiler edin. Henüz vazgeçmek için çok erken, bir sürü şey başarabilirsin. Karar vermek hayatın en zor kısmıdır(en azından benim için) bu yüzden o kararı vermeli ve amacına ulaşana kadar ne olursa olsun geri dönmemelisin. Dediğim gibi senin durumunu tam olarak anlayamam ve istersen bu yazdıklarımı umursamayabilirsin sadece aklımdan geçenleri yazdım(ve daha önce keşke yazmasaydım veya söylemeseydim dediğim çok durum oldu) bu yüzden kesinlikle uygula diyemem ama ben uğrunda öleceksem de sürüneceksem de bunun sevdiğim şeyin peşinden koşarken olmasını isterim.
Dedikleriniz fazlasıyla doğru, sanırım bir noktada ailemi karşıma almam gerekiyor ancak cesaretim yok; iki üç kere denesem de hepsi büyük bir hüsranla sonuçlandı. Geri dönmeme kısmı çok zor işte benim için çünkü kendimde o gücü bulamıyorum sanki kaçtığım şeylere, yere geri dönecekmişim gibi hissediyorum. Yorumunuz için gerçekten çok çok teşekkür ederim :')
SilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilSeni tanımıyorum. Bir anime yorumu için girdim sitene, anasayfaya tıklayınca da ilk bu yazınla karşılaştım..biliyor musun bu his geçmiyor..yıllar geçse de üstüne eklenerek devam edecek. Ama sen şunu farkedeceksin ki hayat böyle bişey, yani iyinle kötünle hatanla sensin bu. Sonra belki saçlarını değiştireceksin, aynalara bakıp Sezen'den "Bu kızı yeniden büyütmeliyim" diye şarkılar söyleyeceksin. Keşke geriye dönebisek değil mi, kim istemez ki..ama büyümek böyle bişey.. yani diyeceğim (kız mısın erkek misin bilmiyorum ama sanırım kızsın :) cancağazım bırak gitsin yaşam, geçer geçecek mutlaka.. sen içindeki seni büyüt yorma kalbini fuzuli yere..
YanıtlaSilYorumunuz için çok teşekkür ederim gerçekten beni nasıl hissettirdiğinizi keşke kelimelerle ifade edebilsem :') Sezen Aksu'nun o şarkısını da senelerdir dinlememiştim, sözlerini mırıldanınca nedense bi tokat hissiyatı uyandırdı "Kendini seçemiyorsun, bırakıp kaçamıyorsun". Haklısınız aslında biraz da ipleri bırakmayı öğrenmem gerekiyor. Çok teşekkür ederim bu değerli yorumunuz için :))
Sil