Bazı Değişimler ve Yıllık Rapor

    Aylar oldu yine buralara yazmayalı... Özür dilerim blogum seni hep aksatıyorum ama bu sefer gerçekten benim suçum değil, hayat işte. Hep bir koşuşturma hep bir doluluk. Ama şükürler olsun yaz tatilim dinlendirici geçti. Bu yaz tatili bana bir çok şey kattı ve hayatımda bazı kalıcı değişiklikler yaptığımı düşünüyorum.

    Değiştim blogum ama iyi anlamda. Okuldan başarı bursu almam sonucu kendime güvenim biraz daha yerine geldi. Sonunda bir şey başardın Atlantisli dedim kendi kendime. Biliyorum akademik başarı çok takdir edilesi bir şey değil, çalışan herkes başarabilir ancak eski Atlantisli'yi tanıdığım için gururlu hissediyorum. 21 yıllık hayatında hiçbir okul başarısı olmayan Atlantisli... Liseli ben, şu anki beni görseydi eminim ki çok gurur duyardı.

    Ayrıca gözlüklerden de kurtuldum!! 12 yıldır taktığım gözlüklere lazer operasyon sonucu veda ettim. Aynalarda yabancı bir sima görmeye başladım. Kimmiş bu aynadaki diye düşündüm ilk haftalarda, gözü kaşı burnu çok farklıydı.  Meğersem ne kadar da yabancıymışım kendime... Çok çirkin hissettim kendimi, makyaj yapıp güzelleşmek istedim ama o zaman kendime daha da yabancılaşır, bu sefer aynadaki yüzü hiç beğenmem diye korktum. Şimdi karantinayı fırsat bilerek bu yeni ben'e alışmaya çalışıyorum. 

    Fiziksel değişimin yanında sanki ruhsal ve mental olarak da değiştiğimi düşünüyorum. Sanki daha bi sakin ve ağır, oturaklı oldum. Her şeyi ince eler sık dokuyorum, hiç düşünmeden dizi film izleyen ben şimdi izlemeden önce zamanıma değer mi diye düşünür oldum. Uzun zamandır arkadaşlarımı görmedim ve üzücü şekilde eksikliklerini hissetmiyorum... Zaten hep yalnızlığı ve evi seven biriydim ama sanırım bu karantina işi daha da kötüleştirdi bu yönümü. Şimdi dışarı hiç çıkmak istemiyorum ve çok geriliyorum dışarı çıkarken, dışarıda da kendimi inanılmaz yorgun hissediyorum. Arkadaşlarım bunu bir türlü anlayamıyor, keyfi gelmek istemediğimi düşünüyorlar ama gerçekten dışarı çıkacak o mental gücü kendimde bulamıyorum. Bu yönümü kabul ettim ve bu durumu dert etmiyorum artık :')) 

    Anneme danışır oldum. Büyüdükçe anlıyor sanırım insan annesinin kıymetini, gençken sanki annem hiçbir şey bilmiyor, kendim hakkında en çok ben biliyormuşum gibi geliyordu. Artık anlıyorum aslında ben hiçbir şey bilmiyormuşum ki. Hep günlüğüme notlar düşerdi annem ileride okumam için, özür dilerim anneciğim hayalinden çok daha farklı biri oldum ama biliyorum beni çok seviyorsun ve benimle vakit geçirmek istiyorsun. Büyüdüm şimdi artık o çok hayalini kurduğun anne kız gezmelerine çıkabiliriz. Sen de büyüdün benimle, artık kızdığın şeylere kızmıyorsun ve daha açık fikirlisin :')) Ayrıca bizi büyütürken hiç kendine vakit ayıramadın biliyorum, o yüzden şimdi bir hobin olduğu için çok mutluyum.

    Sanırım bu karantina zamanı bana şu son 5-6 yılda ailemle ne kadar az vakit geçirdiğimi de anımsattı ve ailemin yaşlandığını fark ettim. Çok saçma ve dramatik ama bunu ilk fark ettiğimde oturup odamda gece yarısına kadar ağladım. Zaman sanki hep bana akıyordu, ben büyüyordum onlar aynıydı. Büyükler sanki hiç büyümeyecek gibiydi, onlar zaten büyümüştü ki. Sonradan fark ettim saçlarında yavaş yavaş çıkan beyazları, artık bazı şeyleri eskisi kadar iyi yapamadıklarını... Bu arada böyle dediğime bakmayın hala orta yaşlılar :')) Ama yine de üzüldüm işte. Allah sağlıklarını daim etsin.

    Ve son olarak GEÇEN HAFTA 1 KEDİ SAHİPLENDİK. O bir bebek TwT. Çok sevimli, evimizin yeni neşesi ama ben içten içe çok endişeliyim. Kediler köpekler kadar kolay ve kesin eğitilemiyorlar bu yüzden ileride bize güçlük çıkarır mı diye çok korkuyorum. Mesela biz şimdi onu hep oturma odasında tek başına yatırıyoruz bizimle uyumaya alışmasın diye. Gece kedicik uyuklamaya başlayınca yatağına koyuyoruz ve kapıyı kapatıyoruz. Yatağından atlıyor kapının önünde biraz takılıp uyumaya dönüyor. Henüz küçük miyavlayamıyor ama büyüyünce kapının ardından çılgınlar gibi miyavlar diye korkuyorum :'DD Yine de onu çok seviyoruz, akşamları babamın göbeğinde uyuyor.

    Artık endişelerimin beni sarmasına izin vermiyorum, anda kalmaya dikkat ediyorum. Ben gelecek hakkında endişelenince hiçbir şey değişmiyor çünkü. Şimdi sadece elimden geleni yapıyorum, günümü en iyi şekilde geçirmeye çalışıyorum ( her ne kadar sürekli tembellik etsem de :')).

Şimdilik bu kadar sevgili blogum. Aylar ve yıllar oldu hala blogumu okuyan var mıdır bilmiyorum bile :')) Blogumun doğum gününü bile kutlamadım bu sene. Çok hayırsız biri oldum çıktım. Umarım artık daha sık yazmaya başlarım.

En kısa zamanda tekrar görüşmek dileğiyle :')