Siz de bazen her şeyi yapabilecekmişsiniz gibi hissedip sonradan çok şey oluyor musunuz? Şey işte, aciz, zavallı, umutsuz, yorgun. Kendimi sürekli bir şeyler planlarken buluyorum. Ama asla hiçbirini gerçekleştiremiyorum. İradesiz miyim imkanım mı yok bilmiyorum ama kendimi çok yetersiz hissediyorum, her alanda. Japonca çalışırım jlpt için, tüm sene bunu beklerim sonra jlpt'ye başvuru yapmam/yapamam. Kursa gitmek isterim, gitmem. Okul topluluklarına katılırım bi heves, etkinlikler başlar gitmem.. Hayatımı daha iyi yapabilmek için adımlar atıyorum ama gerisi gelmiyor. Hayatta hiçbir şeyi hak etmiyormuşum gibi hissediyorum. Babam sırf ben mutlu olayım diye Kıbrıs'a arkadaşlarımın yanına gitmeme izin bile verdi. Bunu isterken ciddi bile değildim. Şimdi diyorum ki gitmeyi hak edecek ne yaptım, neden mutlu olmam için bir sebep oluştu. Tam olarak durumum şu
"Üzülmem için bir sebep yok ama neden mutlu olayım ki?"
Bunları yazmak bile çok zor şu an benim için. Bir şeyler yapmak istememden bu noktaya nasıl geldim.... yine random takılıyorum işte. Tek başıma gezmeye gitmek istiyorum, sonra tek olduğum için üzülüyorum. Ulus'a gidecektim geçen hafta, Ankara Kalesi'ne çıkmak istedim. Yüksek bi yere çıkmak istedim ama Ulus tehlikeli bir yer tek başıma gitmeye cesaretim olmadı. Sonra sinirlendim, güvensiz bir yerde yaşadığım için çok sinirlendim. Ankara'da kendime ait bir yer olmayışına çok sinirlendim. Kendimi kötü hissettiğimde gidecek bir yerimin olmayışına çok sinirlendim. Ankara'dan gitmek istedim, çok uzaklara. Makedonya geldi aklıma. Güzel bir başlangıç olabilirdi. Hem Türkiye'ye çok uzak değildi, ailemi görmeye gelirdim. Bunu düşününce yine kızdım kendime. Çünkü kaçmak istediğim yere hala yakın olmak istiyordum. Hala aklım buradaydı. O an görünmez, uzuuuuuuuun bir zincir boynumda şakırdadı. Özgür değildim, sadece zincirim gevşek ve uzundu. Nereye gidersem gideyim asla özgür olamayacaktım. Hoş gidebileceğim sanki..
Pasaportum yok ki benim.
