Siz de bazen her şeyi yapabilecekmişsiniz gibi hissedip sonradan çok şey oluyor musunuz? Şey işte, aciz, zavallı, umutsuz, yorgun. Kendimi sürekli bir şeyler planlarken buluyorum. Ama asla hiçbirini gerçekleştiremiyorum. İradesiz miyim imkanım mı yok bilmiyorum ama kendimi çok yetersiz hissediyorum, her alanda. Japonca çalışırım jlpt için, tüm sene bunu beklerim sonra jlpt'ye başvuru yapmam/yapamam. Kursa gitmek isterim, gitmem. Okul topluluklarına katılırım bi heves, etkinlikler başlar gitmem.. Hayatımı daha iyi yapabilmek için adımlar atıyorum ama gerisi gelmiyor. Hayatta hiçbir şeyi hak etmiyormuşum gibi hissediyorum. Babam sırf ben mutlu olayım diye Kıbrıs'a arkadaşlarımın yanına gitmeme izin bile verdi. Bunu isterken ciddi bile değildim. Şimdi diyorum ki gitmeyi hak edecek ne yaptım, neden mutlu olmam için bir sebep oluştu. Tam olarak durumum şu
"Üzülmem için bir sebep yok ama neden mutlu olayım ki?"
Bunları yazmak bile çok zor şu an benim için. Bir şeyler yapmak istememden bu noktaya nasıl geldim.... yine random takılıyorum işte. Tek başıma gezmeye gitmek istiyorum, sonra tek olduğum için üzülüyorum. Ulus'a gidecektim geçen hafta, Ankara Kalesi'ne çıkmak istedim. Yüksek bi yere çıkmak istedim ama Ulus tehlikeli bir yer tek başıma gitmeye cesaretim olmadı. Sonra sinirlendim, güvensiz bir yerde yaşadığım için çok sinirlendim. Ankara'da kendime ait bir yer olmayışına çok sinirlendim. Kendimi kötü hissettiğimde gidecek bir yerimin olmayışına çok sinirlendim. Ankara'dan gitmek istedim, çok uzaklara. Makedonya geldi aklıma. Güzel bir başlangıç olabilirdi. Hem Türkiye'ye çok uzak değildi, ailemi görmeye gelirdim. Bunu düşününce yine kızdım kendime. Çünkü kaçmak istediğim yere hala yakın olmak istiyordum. Hala aklım buradaydı. O an görünmez, uzuuuuuuuun bir zincir boynumda şakırdadı. Özgür değildim, sadece zincirim gevşek ve uzundu. Nereye gidersem gideyim asla özgür olamayacaktım. Hoş gidebileceğim sanki..
Pasaportum yok ki benim.
Bazen gitmek istersin gidemezsin, yapmak istersin yapamazsın, konuşmak istersin konuşamazsın. Yaşam işte...
YanıtlaSilÇok haklısınız, işte şikayet edip duruyorum ben de sanki başka bir yolu varmış gibi yaşamanın :')
SilBu plan olayı benim de canımı çok yakıyor. Üniye başladığımdan beri yapmayı istediğim ama planlamadığım şeyleri başarabildim sadece, peki ya planladıklarım?? hepsi hayal kırıklığı..
YanıtlaSilHayatta her şey planlarımıza göre gitmiyor ne yazık ki :') Bunu defalarca deneyimlediğimden beri hiçbir şey planlamıyorum. Sadece o anı yaşamaya çalışıyorum ama yine de içimde bir yerlerde asla dile getiremediğim planlarım oluyor onların da üstünü bir çarşafla örtüyorum.
SilLütfen hayal kırıklığı olarak düşünme. Başarılarına odaklanırsan motivasyonunu kaybetmezsin. Ayrıca her şeyin bir zamanı vardır, belki de şu an başarısızlık olarak gördüğün şeyler ileride sana başarı olarak döner :'))
Umarım planlarını gerçekleştirebilirsiiiiiin ~♡
ne desem bilemedim bi an. muhtemelen yaşadığın duyguyu bir çok kişi yaşıyordur. bir çok insanın hayatı böyle-böyle sürüp gidiyor. içinden bir tane yaptığın şey ya da yapmadığın şey hayatını şekillendirecek. sakin ol, kendine değer vermekten başla ve her şey basamak basamak. öncelikle yapabileceğin kadar sorumluluğu üzerine al ve yapmaya başla.
YanıtlaSilBu yazıyı okurken aynadan kendime bakıyormuş gibi hissetim... Yapmak istediğimiz çok şey var ama hepsini yapacak zaman ve fırsat yok. Bir heves ile başlayıp yarıp bırakılan pek çok şey var... "Özgür değildim, sadece zincirim gevşek ve uzundu." sözü çok iyiymiş...
YanıtlaSilAklıma şu yazı geldi. Belki daha önce Kafkaokur dergisinde okumuş olabilirsin. Yazıda 21 yaş diyor şu an tam senlik :D
http://1000kitap.com/gonderi/28837657
attığınız pasajı daha önce hiç okumamıştım, çok güzelmiş bir tebessümle okudum yazıyı. Çok teşekkür ederim. Bazenleri hala zincirin sesini duyuyorum sanırım ama anı yaşamayı biraz daha iyi öğrendim ya da sınırlarımı öğrendim mi demeliyim bilmiyorum.
SilUmarım daha fazla bir şeyleri geciktirmeyiz ve yeniden başlayabiliriz :'))