Gece çökmesi

Hey.

Zifiri karanlıkta ve sadece sizin nefes alış veriş seslerinizin olduğu bir zaman diliminde tavana bakıyorsunuz ve "eeee şimdi ne olacak?" diye düşünüyor musunuz? Ben düşünüyorum. Son 3 senedir içimde hiç geçmeyen bir ağırlık var. Özellikle geceleri artıyor adeta fiziksel bir acıya dönüşüyor. O yüzden gece saatlerinde uyumak istiyorum, düşünmemek için uyumak istiyorum. Bu duruma neyin neden olduğunu da bilmiyorum.



Galiba bir çok kişiye göre şanslıyım. Beni seven bir ailem var ve sorun biraz burada başlıyor. Ailem iki sene önce beni geleceğimi etkileyecek bir seçime sürüklediler şu an istemediğim bir yoldayım. Onlara karşı çıkamıyorum. Geçen sene bu vakitlerde kendi yolumdan gitmeye çalıştım ama her şey için geç olduğundan başarısızlıkla sonuçlandı. Şu an aynı hatayı tekrar yapıyorum, istemediğim yoldayım ve buna engel olamıyorum. Onlara karşı gelemiyorum ve bu yüzden sürekli kendime kızıyorum onlara kızamadığım için kendime kızıyorum. Bu his gün geçtikçe içimde birikiyor. Sürekli kendime bunu hak ettiğimi söylüyorun. Bunu hak ettin çünkü zayıfsın. En acısı da her şeye rağmen ailemin beni sevmesi ve desteklemesi. Onlar için hayal kırıklığı olduğumu biliyorum. Bu kadar başarısız olmama rağmen hala onların bana güvenmesi ve beni desteklemesi canımı yakıyor. Benim kendime kızdığım kadar onların da bana kızmasın istiyorum. Bana kızsınlar ben de onları suçluyayayım istiyorum. Benim için gerçekten büyük fedakârlıklar yapıyorlar Ama ben bunların karşılığını veremiyorum. Galiba onlara kızamayışımın sebebi de bu. Onları gururlandırmak istiyorum ama yapamıyorum. Kendimle olan iç mücadelem kararlılığımın önüne geçiyor. Her gece aynı şeyleri düşünürken buluyorum kendimi. Her gece yaşadığım günden pişman bir şekilde giriyorum yatağa.

Gündüzleri ve geceleri iki farklı kişi gibiyim. Sabahları ailem için çalışıyorum, çabalıyorum; geceleri ise kendimle başbaşayım ve gerçeklik yüzüme çarpıyor. Zayıf kişiliğim ve bilinçaltım konuşuyor. Uyuyamıyorum. Ellerimle yanaklarıma çat çat vuruyorum, yüzümü yıkıyorum ama hala oradalar.

Yapamıyorum, devam etmek çok zor geliyor gerçekten ağırlık hissediyorum ve çığlık atmak istiyorum. Devam etmem gerek dedikçe daha da sayıyorum yerimde. Ama devam etmek zorundayım. Çok az kaldı. Ne yapacağımı bilmiyorum, bir şeyler yapmak zorundayım ama yapmıyorum. Zorlanıyorum hem de çok.

Özür dilerim anne, baba. Daha iyi olmalıydım. Beni sevdiğiniz kadar keşke ben de kendimi sevebilseydim.